Nie-komplementy

Ostatnio ludzie mają dziwną tendencję mówienia mi nie-komplementów (w sumie, to nie wiem jak to naprawdę trafnie nazwać). Choćby sytuacja z dzisiaj:

Jak zwykle przyszłam do szkoły muzycznej wcześniej, by jeszcze przed zajęciami móc poćwiczyć na klawesynie. Jak zwykle, mój kolega też przyszedł wcześniej i wprosił mi się sali.

- Ja tylko zjem sobie obiad na biurku, nie będę przeszkadzał - stara śpiewka wszystkich wpraszalskich. Ale w szkole muzycznej to normalka, więc nie oponowałam.

Na początku rzeczywiście siedział cicho i spokojnie, jakby go nie było. Po jakimś kwadransie kontem oka zauważyłam, że dziwnie mi się przygląda i uważnie słucha tego co gram.

- Co tak się patrzysz? - nie wytrzymałam w końcu.

Uśmiechnął się z rozbawieniem.

- A nic, bo tę fugę grasz jak mały chłopiec!

Zdębiałam.

- Grasz ją tak mocno, agresywnie. Jak chłopak - dodał już ostrożniej.

- A to dobrze?

- No wiesz, to fuga, więc chyba tak.

Wiedziałam już, dlaczego grałam jak chłopak. Ale dlaczego mały?

- Bo ty jesteś taka mała! - zaśmiał się.

Ach, jak mowa o byciu małym! Krótki dialog ze Sparkle, sprzed kilku tygodni:

Sparkle: Wiesz, ty jednak jesteś niesamowita.

Ja: Serio? A niby czemu?

Sparkle: No wiesz, być niższym od Edwarda Elrica to naprawdę niecodzienność...